‘Wonderlijke paarden uit Middelstum’, filmpje uit 1954. De Groningse zussen Dini, Sjouk en Marie Liewes laten de paarden van boerenbedrijf kunstjes doen en treden daarmee op. De zussen halen de landelijke pers, zoals Het Parool van 1 augustus 1958.

“OTTERLO, donderdag. — ‘En nu gaat hij met een van de dames slapen.’ Deze zin schalde woensdagavond uit zeven luidsprekers over een fraai stukje ombost Veluws weiland dat door de juist opgekomen volle maan romantisch werd verlicht. De woorden kwamen uit de mond van de Otterlose VVV-voorzitter en waren gericht tot enkele honderden mensen die in een grote kring gespannen toekeken: mejuffrouw Dini Liewes uit Middelstum bij Groningen vlijde zich onder één deken met een paard. Het paardenhoofd en het mensenhoofd lagen vlak bij elkaar. Mejuffrouw Dini Liewes stopte een suikerklontje in Wylanda’s bek, Wylanda sloeg een voorheen om mejuffrouw Dini Liewes’ middel. Toen stonden beiden op. ‘Wylanda gaat nu over twee stropakken leunen, de dames nemen aan weerszijden plaats’, zeiden de zeven luidsprekers. En de mensen applaudisseerden luid.
Voor het publiek was het een sensationeel schouwspel. Dini Liewes vond het heel gewoon. Ze heeft meer met Wylanda onder één deken gelegen. Elke keer als ze met haar twee zusters Sjouk en Marie, met Wylanda en de andere paarden Marianne, Histara en de pony Osca optreedt, is dit een vast nummer milt gegarandeerd succes. Wylanda gaat daarna altijd over twee stropakken leunen, de dames nemen altijd aan weerszijden plaats (want zo staat het in de programma’s) maar de mensen vinden het slapen altijd het mooist. Marianne, Histara en Wylanda behoren tot het soort paard, dat de grotestadsmens een ‘knol’ noemt: het zijn doodgewone werkpaarden, die dagelijks voor de ploeg of voor de maaimachine worden gespannen. Pas als ze tot volle tevredenheid van boer Liewes hebben gewerkt, worden ze circuspaard. Hun opleiding daartoe is aan hun eigenaar ongemerkt voorbijgegaan. Zo lang Dini, Sjouk en Marie hun leerden een poot te geven, vond boer Liewes het nog wel goed. Maar zijn dochters hebben het destijds, een jaar of tien geleden, niet bij die poot willen laten. De paarden moesten veel meer leren: aan tafel eten, trappen lopen, slapen in een bed, zitten in een stoel, springen, zitten, buigen en zelfs tellen. Bij de dressuur werd gebruik gemaakt van de meest natuurlijke hulpmiddelen: de tafel in de huiskamer van de boerderij, dé trap naar de kelder. En alles moest stiekem, als boer Liewes niet thuis was. Toen iemand van het Oranje-comité tot zijn grote verbazing eens een paard aan boer Liewes’ tafel zag zitten, kwam het uit. Maar toen waren Marianne, Histara en Wylanda volleerd.
Er volgde een gesprek tussen vader en dochters, maar ook een onderhoud met het Oranjecomité en daarvan was het eerste openbare optreden van de drie zusters met de drie paarden het gevolg. Er kwamen stukken in de kranten en de voorzitters van andere Oranje-comité’s, van winkelweekcommissies en feestcommissies telefoneerden met K.5901—55If om te vragen of zij ook een voorstelling konden krijgen. Vandaag zijn de drie zusters al weer bezet voor Koninginnedag 1959. Men gelieve dus tijdig te reserveren. Het programma dat men dan voor z’n geld krijgt (want de onkosten moeten worden vergoed) duurt anderhalf uur. Wylanda is specialiste in het slaapwerk. Marianne zoekt het in de bromfietsen: ze laat over zich heen en onder zich doorrijden zonder zich door knalpot of uitlaatgas in de war te laten sturen. Bovendien antwoordt het op vragen. ‘Hoe vind je het in Otterlo?’, vroeg een van de zusters Liewes bijvoorbeeld gisteravond. Het paard schudde bedroefd het hoofd en de toeschouwers joelden. Dat was een fout van Marianne. Ze herstelde zich gelukkig snel en knikte, toen de vraag nog eens duidelijk werd herhaald, enthousiast. ‘Wil je in Otterlo blijven?’, was vraag nummer twee. Nee, schudde het paard. De mensen klapten want dat begrepen ze wel.
Histara ontpopte zich als een allround circuspaard, dat eigenlijk alles kan: eten aan tafel, lopen over stropakken en staalkabels, springen, liggen, buigen en eten uit de mond van de dames Liewes. ‘Wonderpaarden’, zijn zij jaren geleden door het Oranje-comité te Middelstum op een affiche genoemd. ‘Dat zijn ze niet’, vinden de dames Liewes. ‘Het zijn gewoon lieve dieren, die we met klontjes wat kunstjes hebben geleerd, voor ons plezier. Ze laten alles met zich doen en wat slaag is weten ze eenvoudig niet.’ Toen de voorstelling afgelopen was, sjouwden Dini, Marie en Sjouk dieren en attributen in een geweldige veewagen-vrachtauto voor de terugreis naar Groningen. ‘Ze zien d’r allemaal lieftallig uit, maar op de boerderij is d’r geen kerel die tegen ze op kan werk’n hoor’, verklaarde ons een insider. Maar dat was ons tijdens het programma allang duidelijk geworden.”